2017
13
sie
Miasto Kazimierza Wielkiego.
Polska, Kazimierz Dolny
Przejechano 1504 km
Wstajemy rano wyspani.Jak co rano - kawka , sniadanko i w droge.Dzis jedziemy zwiedzac Kazimierz Dolny.Pogoda w kratke.Jest cieplo ale pada deszcz na zmiane ze sloncem.Parkujemy autko na parkingach kolo Spichlerza Ulanowskich i ruszamy piechota do miasta.Spacerujemy po miescie pomimo niezbyt pieknej pogody i tlumu turystow.Kupujemy goraca czekolade w slynnej kawiarni " Wedel" ( w srodku brak miejsca , taki tlum ).Kierujemy sie nad Wisle.Nastepnie zamawiamy busik , ktory wozi turystow do wawozow lessowych, ktorych jest tutaj kilka.My jedziemy do wawozu zw. "Korzeniowy Dol".Trwa to 60 min.Wracamy powoli to auta i jedziemy dalej.
Kazimierz Dolny ( Kazimierz nad Wisłą) – miasto w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, nad Wisłą, w Małopolskim Przełomie Wisły, w zachodniej części Płaskowyżu Nałęczowskiego. Historycznie położony jest w Małopolsce (początkowo w ziemi sandomierskiej, a następnie w ziemi lubelskiej). Jest siedzibą władz miejsko-wiejskiej gminy Kazimierz Dolny. Część trójkąta turystycznego: Puławy – Kazimierz Dolny – Nałęczów. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego w starostwie kazimierskim województwa lubelskiego w 1786 roku. Kazimierz Dolny uzyskał prawo składu w 1335 roku. W latach 1975–1998 w woj. lubelskim.
Miasto ma 3485 mieszkańców (31 grudnia 2008).
Kazimierz Dolny jest członkiem stowarzyszenia Unia Miasteczek Polskich.
W Kazimierzu znajduje się port jachtowy z polem namiotowym.
…………………………
Początki osady sięgają XI wieku. Na jednym ze wzgórz istniała osada zwana Wietrzną Górą, należąca do zakonu benedyktynów. W 1181 roku Kazimierz Sprawiedliwy przekazał osadę norbertankom z podkrakowskiego Zwierzyńca. Norbertanki zmieniły nazwę osady na Kazimierz (imię darczyńcy). Nazwa została odnotowana w kronikach po raz pierwszy w 1249 roku, a przymiotnik „Dolny” został dodany w latach późniejszych, w celu odróżnienia osady od leżącego w górnym biegu rzeki Kazimierza, założonego pod Krakowem. Po około 150 latach osada i okoliczne wsie stały się dobrami korony. Władysław Łokietek w 1325 r. ufundował kościół parafialny.
Założenie miasta oraz budowę zamku obronnego legenda przypisuje Kazimierzowi Wielkiemu. Prawa miejskie zostały przyznane w pierwszej połowie XIV w. W 1406 r. Władysław Jagiełło dokonał lokacji miasta na prawach magdeburskich. Wytyczono rynek, ulice, wyznaczono działki pod budowę. Jedynie północną część rynku pozostawiono bez zabudowy. Dzięki temu rynek otwarty jest na farę i zamek. W 1501 r. Kazimierz Dolny został siedzibą starostwa. Zygmunt I Stary, zadłużony u Mikołaja Firleja, nadał w 1519 r. jemu i jego synowi Piotrowi dożywotni urząd starosty kazimierzowskiego. Kazimierz pozostawał we władaniu rodu Firlejów do 1644 r. W tym czasie przebudowany został zamek. Po pożarach w latach 1561 i 1585 spichlerze i domy mieszkalne zostały odbudowane przy wykorzystaniu skał wapiennych z okolicznych wzgórz. Firlejowie dbali także o uprzywilejowanie miasta w handlu zbożem spławianym Wisłą do Gdańska, który już wcześniej (od XVI do XVII w.) przyczyniał się do rozwoju miasta. Na handlu zbożem wyrosły kupieckie rody Przybyłów, Czarnotów, Celejów (przybyłych z Włoch). W 1628 r. na Wietrznej Górze osiedlili się franciszkanie, pobudowali klasztor i rozbudowali istniejący (od 1585) kościół.
Złoty wiek Kazimierza skończył się w lutym 1656 r. wraz ze spaleniem miasta i zamku przez wojska króla szwedzkiego Karola Gustawa. Powtarzające się przemarsze wojsk i późniejsza zaraza przyczyniły się do upadku miasta. W 1677 r. Jan III Sobieski wydał dekret pozwalający osiedlać się kupcom ormiańskim, greckim i żydowskim. Ożywienie gospodarcze nie trwało jednak długo. Kolejne wojny polsko-szwedzkie ponownie spustoszyły miasto. Spadło także zapotrzebowanie w Europie na polskie zboże. Kupcy próbowali rozwijać handel drewnem i przemysł szkutniczy. Jednak nie były to zyski podobne do tych osiąganych na handlu zbożem. Późniejsze rozbiory odcięły Kazimierz od rynków zbytu.
…………….
Co warto zobaczyc ? :
1) Ruiny zamku - zespół fortyfikacji obronnych z XIII i XIV wieku mieszczący się w Kazimierzu Dolnym (województwo lubelskie).Według zapisków Jana Długosza zamek został wybudowany na polecenie Kazimierza Wielkiego w latach 40. XIV wieku. Był on, podobnie jak znajdujący się powyżej okrągły stołp, zbudowany z ogólnodostępnego w okolicy wapienia. Początkowo miał on kształt zbliżony do owalu, który był otoczony grubymi na dwa metry murami obwodowymi z blankami. Na wewnętrznym dziedzińcu prawdopodobnie znajdowały się drewniane zabudowania.
Kazimierskie założenia obronne, jak warownie z XIV wieku, pełniły przede wszystkim funkcję administracyjną w państwie Piastów. Stanowiły one raczej założenia powielające największe skupiska demograficzne, miasta, centra administracyjne czy handlowe (Kazimierz był ważnym miastem portowym). Miały głównie zapewniać sprawne funkcjonowanie państwa, a nie nieco iluzoryczną obronę granic, jak przyjmuje się w starszej literaturze.Wieża, nazywana potocznie "Basztą" bądź Wieżą Łokietka, to wybudowany na przełomie XIII i XIV wieku obronny stołp. Został wzniesiony na wysokości przeprawy przez Wisłę, tzw. Przewozu Woyszyńskiego. Mieści się na szczycie wzniesienia, około 180 metrów od zamku dolnego i 19 metrów nad jego poziomem. Jego wysokość, w zależności od miejsca, sięga nawet 20 metrów, a obwód u podstawy wynosi 32,5 metra. Grubość murów wynosi 4,2 metra u podstawy i wraz z wysokością zmniejsza się do 3 metrów na szczycie.
Jedyne wejście do baszty znajduje się na wysokości sześciu metrów nad poziomem gruntu. W najniższej kondygnacji mieści się loch.
Nie ma zgodności co do określenia przeznaczenia budynku. W zależności od źródła przypisywane są mu funkcje więzienia, latarni rzecznej, siedziby straży celnej, a nawet skarbca.Najprawdopodobniej rola budowli polegała na strzeżeniu przeprawy „woyszyńskiej” ,na Wiśle oraz na poborze ceł. Po wybudowaniu pobliskiego zamku, wieża miałaby utracić swoją obronną rolę a po usunięciu stożkowego dachu, wykorzystywana była jako śródlądowa latarnia „morska” – ułatwiając dzięki palonemu na jej szczycie ognisku – nocną nawigację po Wiśle.
2) Kamienica Celejowska - przebudowana przed 1630 r. przez Bartłomieja Celeja, dziś mieści się w niej oddział Muzeum Nadwiślańskiego.
3) Kosciol farny sw.Jana Chrzciciela i sw.Bartlomieja – kościół farny położony przy rynku w Kazimierzu Dolnym. Ufundowany został przez Kazimierza Wielkiego ok. 1325 roku i rozbudowany w stylu renesansowym w latach 1610-1613. Znajduje się na trasie Szlaku Renesansu Lubelskiego.Badania architektoniczne wskazują, że kościół wybudowany około 1325, jednak pierwsza pewna informacja o nim pochodzi z 1440 roku. Kościół ten był znacznie mniejszy od obecnego i mieścił się w obrębie jego nawy. W 1561 roku kościół ten spłonął podczas pożaru miasta. Od roku 1553 władzę nad Kazimierzem objął Jan Firlej - działacz reformacji. W 1586 roku rozpoczęto odbudowę nawy, jednak prace wkrótce przerwano. W latach 1610-1613 pod kierunkiem muratora Jakuba Balina zbudowane nowe prezbiterium. O renesansowym stylu przebudowy świadczą: półokrągła absyda, kolebka z lunetami oraz dekoracje architektoniczne. Pozostają jednak pewne cechy gotyckie: rzut poziomy, strzelistość, wąski wysokie okna i skarpy.
Sklepienie sieciowe, wykonane przez Jakuba Balina, pozbawione jest podziału na przęsła, a poszczególne elementy sieci listew wypełnione są ornamentem.Za proboszcza Jana Ruszkowskiego (1676–1716) odnowiono zakrystię.Kościół położony jest na wzgórzu, poniżej ruin zamku, od strony północno-wschodniej kościoła położony jest cmentarz, od strony południowo-zachodniej stok wzgórza spada ku miastu. Warunki terenowe spowodowały odchylenie kościoła, fara nie jest orientowana, absyda prezbiterium skierowana jest w kierunku południowo-wschodnim.
Świątynia i przybudówki zbudowane z wapienia (wapniaka), nawa i wieża frontowa okładzina z cegły tynkowana, tynk malowany.
Kościół jest jednonawowy, prezbiterium zamknięte półokręgiem. Posiada sklepienie kolebkowe z lunetami, okrągłą basztę przy narożniku północnym. Do fasady przylega trzykondygnacyjna, czteroboczna wieża. Od strony północno-wschodniej do nawy przylegają dwie kaplice, do prezbiterium zakrystia (sklepienia) od południowego zachodu oraz mały babiniec
Nawę podpiera sześć skarp, cztery są wtopione w ściany przybudówek, dwie z kolei, od strony południowo-zachodniej i na zachodnim narożniku są widoczne.
4) Spichlerz Ulanowskich - z 1591 r., ul. Puławska 34 (Muzeum Przyrodnicze).
5) Rynek wraz ze studnia - W centralnym punkcie kazimierskiego Rynku stoi zabytkowa studnia z XIX wieku, jeden z najważniejszych symboli renesansowego miasteczka. Pierwotnie studnia była zdrojem ulicznym. Pod koniec XIX wieku zamontowano na niej ręczną pompę abisyńską, która ułatwiała czerpanie wody. W 1913 roku, Jan Koszczyc-Witkiewicz, znany architekt i konserwator zabytków, nadał studni dzisiejszy wygląd. Zaprojektował jej drewnianą obudowę i charakterystyczne zadaszenie z pazdurem, czyli dekoracyjnym słupkiem osadzonym na skrajach kalenicy dachu. W latach 80. XX wieku, na studni zamontowano nową żeliwną pompę, a w późniejszych latach podświetlenie. W 2012 roku studnia została odrestaurowana, poddana pracom konserwatorskim, odgrzybianiu i bejcowaniu, wymieniono także gont na daszku.
Jak głosi tabliczka, woda z kazimierskiej studni nadaje się do picia, służy także do umycia owoców zakupionych na targu, który odbywa się na głównym rynku we wtorki i piątki, od wczesnego ranka do godzin południowych.Legenda głosi, że kto napije się wody ze studni przykrytej daszkiem z gontu, będzie stale wracał do Kazimierza Dolnego. Podobna studnia znajduje się w narożniku Rynku. W miasteczku są jeszcze dwie studnie: na ulicy Krakowskiej i na ulicy Lubelskiej. Ta ostatnia nie jest wprawdzie obiektem zabytkowym, ale widnieje w gminnej ewidencji zabytków.
6) Wawozy lessowe - np. "Korzeniowy Dol" - Wąwóz Korzeniowy (Korzeniowy Dół) należy do najczęściej odwiedzanych i najciekawszych wąwozów Kazimierza Dolnego. Charakteryzuje się pionowymi ścianami, pozbawionymi roślinności z dnem wykorzystywanym niegdyś jako droga. Wąwóz nie posiada odgałęzień bocznych, a jego długość wynosi około 700 m.
Głównym walorem Wąwozu Korzeniowego są odsłonięte w wyniku erozji korzenie starych drzew i krzewów tworzące fantastyczne kształty przypominające żywe rzeźby. Uroki wąwozu dostrzegają malarze, miłośnicy fotografii, a także twórcy filmowi. W Korzeniowym Dole rozegrały się sceny wielu filmów fabularnych i seriali.
Wąwozy okolic Kazimierza Dolnego są charakterystycaiymi formami występującymi w dużym nasileniu na Płaskowyżu Nałęczowskim. W jego zachodniej części gęstość występowania wąwozów wynosi 5 km długości na km2, a w Zbędowicach, na terenie gminy Kazimierz Dohiy, przekracza nawet 11 km długości na km2.
Wąwozy powstały w wyniku erozji wodnej skał lessowych. Less jest skałą pylastą o barwie żółtawej, osadzoną podczas epoki lodowej w okresie plejstocenu. Powstał ze zwietrzałych materiałów wywiewanych przez wiatr spod czoła lądolodu w czasie ostatniego zlodowacenia (od 100 tys. -15 tys. lat temu). Nazywa się go często utworem eolicznym, czyli wiatrowym. Pokrywa lessowa wynosi tu przeciętne 20-30 m grubości.
Do powstania wielu wąwozów przyczyniła się również działalność człowieka. Prowadząc drogi po stromych zboczach, ludzie doprowadzili do koncentracji spływu wód opadowych i roztopowych, które rozcinają pokrywy lessowe. Następnie koła pojazdów pogłębiały dna wąwozów. Doskonałym przykładem takiej działalności może być właśnie Korzeniowy Dół. Wąwozy stanowią ważną atrakcję turystyczną miasteczka i okolic Wieloma z nich poprowadzone są szlaki i ścieżki przyrodnicze. Zwiedzając Kazimierz Dolny warto odwiedzić Norowy Dół, Chałajowy Dół, Kamienny Dół, Wąwóz Małachowskiego czy popularną Plebankę (od rynku oddaloną tylko o 400 m.
7) Kamienice Przybylow – renesansowe kamienice z 1615 roku znajdujące się na rynku w Kazimierzu Dolnym. Architektura tych kamienic nawiązuje do budowli renesansu włoskiego i niderlandzkiego, ale potraktowanego w sposób naiwny.
Zbudowane zostały prawdopodobnie przez muratorów z Lublina z wapienia pochodzącego z miejscowych kamieniołomów. Otrzymały bogatą płaskorzeźbioną dekorację elewacji oraz wspaniale rozbudowane i bogate attyki. Attyki te kryją strome dachy prostopadłe do elewacji, odprowadzające opady w stronę podwórza. Na elewacji widać postaci świętych Krzysztofa z Dzieciątkiem Jezus na ramieniu, przeprawiającego się przez rzekę, i Mikołaja w stroju biskupim z pastorałem w dłoni. Właścicielami kamienic byli bracia Krzysztof i Mikołaj, pochodzący z zamożnej rodziny Przybyłów. Kamienice mają renesansowe podcienia.
Podobna do kamienic braci Przybyłów jest Kamienica Celejowska, zbudowana dla Bartłomieja Celeja, znajdująca się przy ulicy Senatorskiej.
8) Jadąc samochodem ul.Kwasowa Góra, po przejechaniu ok. 2 km od rynku po prawej stronie spotkamy tzw."Siedlisko Lubicz" z charakterystyczną starą chatą z przełomu XVII i XVIII wieku - jest to najstarsza chata na Lubelszczyźnie.
……………………….
Warto zajsc do Pijalni czekolady E.Wedla przy ul.Browarnej
ul. Browarna 4
24 - 120 Kazimierz Dolny
tel: 663 801 633
e-mail: kazimierz.dolny@wedelpijalnie.pl
Kazimierz Dolny ( Kazimierz nad Wisłą) – miasto w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, nad Wisłą, w Małopolskim Przełomie Wisły, w zachodniej części Płaskowyżu Nałęczowskiego. Historycznie położony jest w Małopolsce (początkowo w ziemi sandomierskiej, a następnie w ziemi lubelskiej). Jest siedzibą władz miejsko-wiejskiej gminy Kazimierz Dolny. Część trójkąta turystycznego: Puławy – Kazimierz Dolny – Nałęczów. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego w starostwie kazimierskim województwa lubelskiego w 1786 roku. Kazimierz Dolny uzyskał prawo składu w 1335 roku. W latach 1975–1998 w woj. lubelskim.
Miasto ma 3485 mieszkańców (31 grudnia 2008).
Kazimierz Dolny jest członkiem stowarzyszenia Unia Miasteczek Polskich.
W Kazimierzu znajduje się port jachtowy z polem namiotowym.
…………………………
Początki osady sięgają XI wieku. Na jednym ze wzgórz istniała osada zwana Wietrzną Górą, należąca do zakonu benedyktynów. W 1181 roku Kazimierz Sprawiedliwy przekazał osadę norbertankom z podkrakowskiego Zwierzyńca. Norbertanki zmieniły nazwę osady na Kazimierz (imię darczyńcy). Nazwa została odnotowana w kronikach po raz pierwszy w 1249 roku, a przymiotnik „Dolny” został dodany w latach późniejszych, w celu odróżnienia osady od leżącego w górnym biegu rzeki Kazimierza, założonego pod Krakowem. Po około 150 latach osada i okoliczne wsie stały się dobrami korony. Władysław Łokietek w 1325 r. ufundował kościół parafialny.
Założenie miasta oraz budowę zamku obronnego legenda przypisuje Kazimierzowi Wielkiemu. Prawa miejskie zostały przyznane w pierwszej połowie XIV w. W 1406 r. Władysław Jagiełło dokonał lokacji miasta na prawach magdeburskich. Wytyczono rynek, ulice, wyznaczono działki pod budowę. Jedynie północną część rynku pozostawiono bez zabudowy. Dzięki temu rynek otwarty jest na farę i zamek. W 1501 r. Kazimierz Dolny został siedzibą starostwa. Zygmunt I Stary, zadłużony u Mikołaja Firleja, nadał w 1519 r. jemu i jego synowi Piotrowi dożywotni urząd starosty kazimierzowskiego. Kazimierz pozostawał we władaniu rodu Firlejów do 1644 r. W tym czasie przebudowany został zamek. Po pożarach w latach 1561 i 1585 spichlerze i domy mieszkalne zostały odbudowane przy wykorzystaniu skał wapiennych z okolicznych wzgórz. Firlejowie dbali także o uprzywilejowanie miasta w handlu zbożem spławianym Wisłą do Gdańska, który już wcześniej (od XVI do XVII w.) przyczyniał się do rozwoju miasta. Na handlu zbożem wyrosły kupieckie rody Przybyłów, Czarnotów, Celejów (przybyłych z Włoch). W 1628 r. na Wietrznej Górze osiedlili się franciszkanie, pobudowali klasztor i rozbudowali istniejący (od 1585) kościół.
Złoty wiek Kazimierza skończył się w lutym 1656 r. wraz ze spaleniem miasta i zamku przez wojska króla szwedzkiego Karola Gustawa. Powtarzające się przemarsze wojsk i późniejsza zaraza przyczyniły się do upadku miasta. W 1677 r. Jan III Sobieski wydał dekret pozwalający osiedlać się kupcom ormiańskim, greckim i żydowskim. Ożywienie gospodarcze nie trwało jednak długo. Kolejne wojny polsko-szwedzkie ponownie spustoszyły miasto. Spadło także zapotrzebowanie w Europie na polskie zboże. Kupcy próbowali rozwijać handel drewnem i przemysł szkutniczy. Jednak nie były to zyski podobne do tych osiąganych na handlu zbożem. Późniejsze rozbiory odcięły Kazimierz od rynków zbytu.
…………….
Co warto zobaczyc ? :
1) Ruiny zamku - zespół fortyfikacji obronnych z XIII i XIV wieku mieszczący się w Kazimierzu Dolnym (województwo lubelskie).Według zapisków Jana Długosza zamek został wybudowany na polecenie Kazimierza Wielkiego w latach 40. XIV wieku. Był on, podobnie jak znajdujący się powyżej okrągły stołp, zbudowany z ogólnodostępnego w okolicy wapienia. Początkowo miał on kształt zbliżony do owalu, który był otoczony grubymi na dwa metry murami obwodowymi z blankami. Na wewnętrznym dziedzińcu prawdopodobnie znajdowały się drewniane zabudowania.
Kazimierskie założenia obronne, jak warownie z XIV wieku, pełniły przede wszystkim funkcję administracyjną w państwie Piastów. Stanowiły one raczej założenia powielające największe skupiska demograficzne, miasta, centra administracyjne czy handlowe (Kazimierz był ważnym miastem portowym). Miały głównie zapewniać sprawne funkcjonowanie państwa, a nie nieco iluzoryczną obronę granic, jak przyjmuje się w starszej literaturze.Wieża, nazywana potocznie "Basztą" bądź Wieżą Łokietka, to wybudowany na przełomie XIII i XIV wieku obronny stołp. Został wzniesiony na wysokości przeprawy przez Wisłę, tzw. Przewozu Woyszyńskiego. Mieści się na szczycie wzniesienia, około 180 metrów od zamku dolnego i 19 metrów nad jego poziomem. Jego wysokość, w zależności od miejsca, sięga nawet 20 metrów, a obwód u podstawy wynosi 32,5 metra. Grubość murów wynosi 4,2 metra u podstawy i wraz z wysokością zmniejsza się do 3 metrów na szczycie.
Jedyne wejście do baszty znajduje się na wysokości sześciu metrów nad poziomem gruntu. W najniższej kondygnacji mieści się loch.
Nie ma zgodności co do określenia przeznaczenia budynku. W zależności od źródła przypisywane są mu funkcje więzienia, latarni rzecznej, siedziby straży celnej, a nawet skarbca.Najprawdopodobniej rola budowli polegała na strzeżeniu przeprawy „woyszyńskiej” ,na Wiśle oraz na poborze ceł. Po wybudowaniu pobliskiego zamku, wieża miałaby utracić swoją obronną rolę a po usunięciu stożkowego dachu, wykorzystywana była jako śródlądowa latarnia „morska” – ułatwiając dzięki palonemu na jej szczycie ognisku – nocną nawigację po Wiśle.
2) Kamienica Celejowska - przebudowana przed 1630 r. przez Bartłomieja Celeja, dziś mieści się w niej oddział Muzeum Nadwiślańskiego.
3) Kosciol farny sw.Jana Chrzciciela i sw.Bartlomieja – kościół farny położony przy rynku w Kazimierzu Dolnym. Ufundowany został przez Kazimierza Wielkiego ok. 1325 roku i rozbudowany w stylu renesansowym w latach 1610-1613. Znajduje się na trasie Szlaku Renesansu Lubelskiego.Badania architektoniczne wskazują, że kościół wybudowany około 1325, jednak pierwsza pewna informacja o nim pochodzi z 1440 roku. Kościół ten był znacznie mniejszy od obecnego i mieścił się w obrębie jego nawy. W 1561 roku kościół ten spłonął podczas pożaru miasta. Od roku 1553 władzę nad Kazimierzem objął Jan Firlej - działacz reformacji. W 1586 roku rozpoczęto odbudowę nawy, jednak prace wkrótce przerwano. W latach 1610-1613 pod kierunkiem muratora Jakuba Balina zbudowane nowe prezbiterium. O renesansowym stylu przebudowy świadczą: półokrągła absyda, kolebka z lunetami oraz dekoracje architektoniczne. Pozostają jednak pewne cechy gotyckie: rzut poziomy, strzelistość, wąski wysokie okna i skarpy.
Sklepienie sieciowe, wykonane przez Jakuba Balina, pozbawione jest podziału na przęsła, a poszczególne elementy sieci listew wypełnione są ornamentem.Za proboszcza Jana Ruszkowskiego (1676–1716) odnowiono zakrystię.Kościół położony jest na wzgórzu, poniżej ruin zamku, od strony północno-wschodniej kościoła położony jest cmentarz, od strony południowo-zachodniej stok wzgórza spada ku miastu. Warunki terenowe spowodowały odchylenie kościoła, fara nie jest orientowana, absyda prezbiterium skierowana jest w kierunku południowo-wschodnim.
Świątynia i przybudówki zbudowane z wapienia (wapniaka), nawa i wieża frontowa okładzina z cegły tynkowana, tynk malowany.
Kościół jest jednonawowy, prezbiterium zamknięte półokręgiem. Posiada sklepienie kolebkowe z lunetami, okrągłą basztę przy narożniku północnym. Do fasady przylega trzykondygnacyjna, czteroboczna wieża. Od strony północno-wschodniej do nawy przylegają dwie kaplice, do prezbiterium zakrystia (sklepienia) od południowego zachodu oraz mały babiniec
Nawę podpiera sześć skarp, cztery są wtopione w ściany przybudówek, dwie z kolei, od strony południowo-zachodniej i na zachodnim narożniku są widoczne.
4) Spichlerz Ulanowskich - z 1591 r., ul. Puławska 34 (Muzeum Przyrodnicze).
5) Rynek wraz ze studnia - W centralnym punkcie kazimierskiego Rynku stoi zabytkowa studnia z XIX wieku, jeden z najważniejszych symboli renesansowego miasteczka. Pierwotnie studnia była zdrojem ulicznym. Pod koniec XIX wieku zamontowano na niej ręczną pompę abisyńską, która ułatwiała czerpanie wody. W 1913 roku, Jan Koszczyc-Witkiewicz, znany architekt i konserwator zabytków, nadał studni dzisiejszy wygląd. Zaprojektował jej drewnianą obudowę i charakterystyczne zadaszenie z pazdurem, czyli dekoracyjnym słupkiem osadzonym na skrajach kalenicy dachu. W latach 80. XX wieku, na studni zamontowano nową żeliwną pompę, a w późniejszych latach podświetlenie. W 2012 roku studnia została odrestaurowana, poddana pracom konserwatorskim, odgrzybianiu i bejcowaniu, wymieniono także gont na daszku.
Jak głosi tabliczka, woda z kazimierskiej studni nadaje się do picia, służy także do umycia owoców zakupionych na targu, który odbywa się na głównym rynku we wtorki i piątki, od wczesnego ranka do godzin południowych.Legenda głosi, że kto napije się wody ze studni przykrytej daszkiem z gontu, będzie stale wracał do Kazimierza Dolnego. Podobna studnia znajduje się w narożniku Rynku. W miasteczku są jeszcze dwie studnie: na ulicy Krakowskiej i na ulicy Lubelskiej. Ta ostatnia nie jest wprawdzie obiektem zabytkowym, ale widnieje w gminnej ewidencji zabytków.
6) Wawozy lessowe - np. "Korzeniowy Dol" - Wąwóz Korzeniowy (Korzeniowy Dół) należy do najczęściej odwiedzanych i najciekawszych wąwozów Kazimierza Dolnego. Charakteryzuje się pionowymi ścianami, pozbawionymi roślinności z dnem wykorzystywanym niegdyś jako droga. Wąwóz nie posiada odgałęzień bocznych, a jego długość wynosi około 700 m.
Głównym walorem Wąwozu Korzeniowego są odsłonięte w wyniku erozji korzenie starych drzew i krzewów tworzące fantastyczne kształty przypominające żywe rzeźby. Uroki wąwozu dostrzegają malarze, miłośnicy fotografii, a także twórcy filmowi. W Korzeniowym Dole rozegrały się sceny wielu filmów fabularnych i seriali.
Wąwozy okolic Kazimierza Dolnego są charakterystycaiymi formami występującymi w dużym nasileniu na Płaskowyżu Nałęczowskim. W jego zachodniej części gęstość występowania wąwozów wynosi 5 km długości na km2, a w Zbędowicach, na terenie gminy Kazimierz Dohiy, przekracza nawet 11 km długości na km2.
Wąwozy powstały w wyniku erozji wodnej skał lessowych. Less jest skałą pylastą o barwie żółtawej, osadzoną podczas epoki lodowej w okresie plejstocenu. Powstał ze zwietrzałych materiałów wywiewanych przez wiatr spod czoła lądolodu w czasie ostatniego zlodowacenia (od 100 tys. -15 tys. lat temu). Nazywa się go często utworem eolicznym, czyli wiatrowym. Pokrywa lessowa wynosi tu przeciętne 20-30 m grubości.
Do powstania wielu wąwozów przyczyniła się również działalność człowieka. Prowadząc drogi po stromych zboczach, ludzie doprowadzili do koncentracji spływu wód opadowych i roztopowych, które rozcinają pokrywy lessowe. Następnie koła pojazdów pogłębiały dna wąwozów. Doskonałym przykładem takiej działalności może być właśnie Korzeniowy Dół. Wąwozy stanowią ważną atrakcję turystyczną miasteczka i okolic Wieloma z nich poprowadzone są szlaki i ścieżki przyrodnicze. Zwiedzając Kazimierz Dolny warto odwiedzić Norowy Dół, Chałajowy Dół, Kamienny Dół, Wąwóz Małachowskiego czy popularną Plebankę (od rynku oddaloną tylko o 400 m.
7) Kamienice Przybylow – renesansowe kamienice z 1615 roku znajdujące się na rynku w Kazimierzu Dolnym. Architektura tych kamienic nawiązuje do budowli renesansu włoskiego i niderlandzkiego, ale potraktowanego w sposób naiwny.
Zbudowane zostały prawdopodobnie przez muratorów z Lublina z wapienia pochodzącego z miejscowych kamieniołomów. Otrzymały bogatą płaskorzeźbioną dekorację elewacji oraz wspaniale rozbudowane i bogate attyki. Attyki te kryją strome dachy prostopadłe do elewacji, odprowadzające opady w stronę podwórza. Na elewacji widać postaci świętych Krzysztofa z Dzieciątkiem Jezus na ramieniu, przeprawiającego się przez rzekę, i Mikołaja w stroju biskupim z pastorałem w dłoni. Właścicielami kamienic byli bracia Krzysztof i Mikołaj, pochodzący z zamożnej rodziny Przybyłów. Kamienice mają renesansowe podcienia.
Podobna do kamienic braci Przybyłów jest Kamienica Celejowska, zbudowana dla Bartłomieja Celeja, znajdująca się przy ulicy Senatorskiej.
8) Jadąc samochodem ul.Kwasowa Góra, po przejechaniu ok. 2 km od rynku po prawej stronie spotkamy tzw."Siedlisko Lubicz" z charakterystyczną starą chatą z przełomu XVII i XVIII wieku - jest to najstarsza chata na Lubelszczyźnie.
……………………….
Warto zajsc do Pijalni czekolady E.Wedla przy ul.Browarnej
ul. Browarna 4
24 - 120 Kazimierz Dolny
tel: 663 801 633
e-mail: kazimierz.dolny@wedelpijalnie.pl
Zdjęcia (27)
Zasoby: 
34.498 
22.044 
1.100.652 
3.423 
