Mierzeja Kuronska.

Mierzeja Kurońska jest półwyspem o długości 97 kilometrów. Południowa cześć należy do okręgu kaliningradzkiego, natomiast północna, licząca 50 kilometrów, należy do Litwy. Mierzeja oddziela wody Bałtyku od Zalewu Kurońskiego. Szerokość półwyspu w najwęższych miejscach wynosi zaledwie 400 metrów. Niepowtarzalną atrakcją Mierzei Kurońskiej są wydmy, które stanowią około 12% powierzchni półwyspu.
Mierzeja ma stałe połączenie promowe z Kłajpedą. Znajdująca się przy przesmyku łączącym morze z zalewem część północna mierzei, Smiltynė, należy administracyjnie do Kłajpedy. Na drugą stronę zalewu pływają regularnie promy. Kilka razy dziennie kursuje również katamaran, którym można dopłynąć na sam koniec litewskiej mierzei. Następną miejscowością, jadąc ku południu, jest malutkie Alksnynė. Na mierzei przechodzi granica miedzy częścią znajdującą się w granicach Kłajpedy, a Neringą, osobną jednostką administracyjną, formalnie miastem składającym się z czterech miejscowości: Juodkrantė, Pervalka, Preila i Nida.
Te miejscowości Mierzei Kurońskiej są przede wszystkim atrakcyjne jako kurorty nadmorskie. Juodkrante- najstarszą osadę, której mieszkańcy trudnili się pozyskiwaniem bursztynu i gdzie znajduje się tzw. Góra Czarownic- miejsce pogańskiego kultu dawnych ludów bałtyckich, Połąga- dawna własność rodu Tyszkiewiczów, obecnie kurort słynący z Muzeum Bursztynu i dziewiętnastowiecznego Ogrodu Botanicznego, a także Pervalka oraz Preila- spokojne osady rybackie, pozwalające turystom odetchnąć po trudach zwiedzania Mierzei



Legenda o powstaniu Mierzei Kurońskiej :

Wieki temu żyła tutaj dobra i piękna olbrzymka Neringa. Choć jej rodzice byli ludźmi, dziewczynka już od dzieciństwa wykazywała się niezwykłą siłą. Mówiono, że jest pod szczególną opieką bogów, zwłaszcza boga morza. Znana była z tego, że troszczyła się nie tylko o mieszkańców regionu, ale także o przybywających w te strony podróżnych. Gdy kareta zapadła się w piaski albo śnieżyce lub burze zagrażały bezpieczeństwu ludzi, zawsze można było liczyć na jej pomoc. Wielu mężczyzn pragnęło się z nią ożenić. Wreszcie znalazł się właściwy kandydat i odbyły się zaślubiny. Jednak bóg morza rozgniewał się, że Neringa wyszła za mąż bez porozumienia z nim. Od tego czasu mieszkańcy nadmorskich wiosek zaczęli cierpieć z powodu ciągłych sztormów i wichur zsyłanych przez rozgniewanego władcę morza. Wtedy Neringa nabrała w swój fartuch piasku i usypała pas lądu, który miał ochronić rybaków przed niespokojnym morzem.

W 2000 r. Mierzeja Kurońska została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.


Zjechalismy z promu .Poniewaz Mierzeja Kuronska to Park Narodowy Neringa,musielismy za wjazd zaplacic 20 € ( za samochod osobowy ).Jest to oplata za 1 dobe.
Rozpoczelismy wedrowke po mierzeji i postanowilismy dojechac , az do granicy z Rosja.

Zdjęcia (1)

Komentarze (1)