Geoblog.pl 
mirka66 Podróże <b>Francja krok po kroku ( od 2007 r. )</b> Wersal odzwierciedleniem potegi Krola - Slonce.
mirka66 Podróże <b>Francja krok po kroku ( od 2007 r. )</b> Wersal odzwierciedleniem potegi Krola - Slonce. 
2007
19
maj
Wersal odzwierciedleniem potegi Krola - Slonce.
Francja, Versailles
Przejechano 18 km
Wstalismy okolo 08:00.Pojechalismy prosto do Wersalu.W bardzo sympatycznej , malej kawiarence zjedlismy francuskie sniadanie.Dorosli kawe i francuskie rogaliki, a Kuba goraca czekolada i rogalik.Najedzeni do syta poszlismy zwiedzac ponoc najwiekszy zamek na swiecie.
Wersal - miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Yvelines.
Budowę Wersalu rozpoczęto w roku 1668. Znajduje się pod Paryżem i słynie z zespołu pałacowego, miejsca rezydencji królów francuskich od 1682 roku. Pałac wersalski, rozbudowany z rozmachem za Ludwika XIV, wraz z kompleksem ogrodowo-parkowym jest najwspanialszym dziełem francuskiego baroku[potrzebny przypis]. Twórcą założenia ogrodowo-parkowego był André Le Nôtre. W Wersalu w 1789 r. zwołane zostały Stany Generalne, w 1871 pałac był siedzibą rządu (wersalczycy), który stłumił Komunę Paryską. Miejsce wielu konferencji międzynarodowych, między innymi został tu podpisany Traktat wersalski 28 czerwca 1919.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 87 789 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 3353 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Versailles plasuje się na 6 miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 35).
……………………….
Pałac wersalski – pałac królewski w Wersalu, na przedmieściach Paryża, symbol francuskiej monarchii absolutnej tzw. ancien régime.
Pałac projektowali architekci królewscy Louis Le Vau i Jules Hardouin-Mansart. Wnętrza projektował Charles Le Brun, a André Le Nôtre zaprojektował ogrody. W 1682 pałac w Wersalu stał się oficjalną rezydencją króla Francji i Wersal przejął rolę faktycznej stolicy kraju[2]. W XVIII w. w parku wersalskim wzniesiono dwa mniejsze pałace Grand Trianon, Petit Trianon.
Obecnie pałac jest odwiedzany przez około 10 milionów zwiedzających rocznie i stanowi jedną z największych atrakcji turystycznych Francji. Znajduje się w nim 700 pomieszczeń, z których 120 udostępnia się publiczności.
Zamek myśliwski Ludwika XIII -
W obfitującym w zwierzynę lesie wersalskim w lipcu 1589 polował Henryk IV, który zbliżał się wtedy do zbuntowanego Paryża wraz ze swym kuzynem Henrykiem III. Powrócił tam jako król ze swym sześcioletnim synem.
Początki pałacu wiążą się z pasją myśliwską Ludwika XIII, który wielokrotnie polował w lasach między zamkiem w Saint-Germain a Meudon (las Val de Gallie). Jego długie polowania kończyły się niejednokrotnie, wraz z zapadnięciem zmierzchu, noclegiem w jednej w gospód w Wersalu, wsi położonej na szlaku handlarzy bydłem z Normandii do Paryża. Otoczenie królewskie, oburzone na niegodne króla warunki noclegu, skłoniło go do zakupu terenów od arcybiskupa Paryża i wybudowania niewielkiego zameczku myśliwskiego w połowie drogi między Saint-Germain i Meudon.
W wyniku swego rodzaju przetargu (adjudication à la chandelle) nadintendent budowli królewskich, Jehan de Fourcy, wybrał 10 września 1623 wykonawcę zamówienia – Nicolasa Huau. Prace postępowały na tyle szybko, że zamek był gotowy do końca zimy, a król po raz pierwszy spędził w nim noc 9 marca 1624. Była to budowla skromna, wzniesiona przy wykorzystaniu niewielkich środków, ściany zdobiły dekoracje gipsowe, a dach pokryty został łupkiem. Król był dość częstym gościem w Wersalu, nawet wtedy gdy nie polował. W końcu 1629 urządzono salę do gry w jeu de paume (rodzaj ówczesnego tenisa).
Królowi tak bardzo spodobały się okolice Wersalu, iż postanowił powiększyć i upiększyć swoją siedzibę. Prace rozpoczęto w 1631, a zakończono w 1634 pod kierownictwem architekta Philiberta le Roy. Pałac został stopniowo, tak by można było z niego cały czas korzystać, rozebrany i zbudowany na nowo. Pomimo iż w zasadzie wciąż oparty był na tym samym planie, to jednak wyraźnie się powiększył. Dodano m.in. sześć wież prostokątnych. Fasada uzyskała styl typowy dla okresu panowania Ludwika XIII, tzn. zastosowano jasny kamień i cegłę. Ponadto na 70 hektarach przylegających gruntów urządzono park.
„Pałac Krola - Słońce -
Ludwik XIV postanowił zatem o bardziej gruntownej przebudowie pałacu. Zgodnie z radą doradców miał to być teraz wyjęty jakby z baśni „Pałac Słońca” , Ludwik XIV królujący zaś w Wersalu byłby Królem-Słońce .
Zgodnie z tym założeniem w ogrodzie zainstalowano liczne fontanny i rzeźby przedstawiające historię Apollina, antycznego bóstwa solarnego. Charles Perrault, słynny autor bajek, zaproponował budowę Groty (la Grotte), która przywoływałaby na myśl mityczną morską grotę słońca, gdzie słońce miało wypoczywać po zmierzchu. Pawilon Groty powstał na północ od pałacu, bajecznie wykończony wewnątrz różnokolorowymi muszlami, koralami, kamieniami morskimi i lustrami. Bajkowości dodawały mu liczne fontanny i organy. Park został przekształcony w swego rodzaju park rozrywki z kolejką górską , labiryntem, huśtawkami, 39 fontannami dekorowanymi rzeźbami słynnych postaci z bajek.
Latem 1668 król zaakceptował projekt rozbudowy pałacu autorstwa Louisa Le Vau. Król zdecydował, wbrew opinii Le Vau i Colberta, o zachowaniu oryginalnego zameczku myśliwskiego Ludwika XIII, który został otoczony nowymi budynkami. Do budowy pałacu użyto kamienia Saint-Leu (wydobywanego w okolicach Saint Maximin w departamencie Oise). Rozbudowa pozbawiała jednak pałac drogiej Ludwikowi XIV intymności, stąd w zaledwie w trzy miesiące zbudowano w odległości półtora kilometra kolejny pałac na miejscu wioski Trianon nazwany Trianon de Porcelaine.
Prace nad głównym pałacem zakończono latem 1670. Pałac wersalski od strony ogrodów zyskał zupełnie nową fasadę, z ogromnym marmurowym tarasem między dwoma skrzydłami na miejscu dawnej fosy. Jedno z nowo wybudowanych skrzydeł zajmowały oficjalne apartamenty króla (Appartement des Bains, Grand Appartement, Appartement Privé), drugie skrzydło należało do królowej i pozostałych członków rodziny królewskiej. Od strony dziedzińca przedłużono pałac w kierunku kuchni i stajen, które ok. 1670 zdecydowano też powiększyć. Jednocześnie rozpoczęto budowę pawilonów dla ministrów.
Około 1674 pałac wersalski był już znany w całej Francji i Europie. Ciekawi splendoru pałacu mogli go zwiedzać korzystając z przewodników, np. z wydanej w 1674 książeczki autorstwa André Félibiena. Król pozwalał na wizytę praktycznie każdemu, jedynym warunkiem było przyzwoite odzienie.
W 1678 zlikwidowano taras od strony ogrodów, gdyż okazało się, że przeciekająca przez niego woda zagrażała parterowi pałacu. Na miejscu tarasu w 1684 zbudowano słynną Wielką Galerię, często nazywaną Galerią Zwierciadlaną (Galerie des Glaces), gdzie 17 luster umieszczonych na ścianie odpowiada 17 oknom wychodzącym na ogród.
Około 1680 pałac znów znacznie powiększono. Wyznaczono dodatkowy dziedziniec, przy którym zbudowano skrzydła ministrów (Ailes des Ministres). W kierunku Oranżerii zbudowano skrzydło południowe, budynek o długości 500 m , na miejscu zaś rezerwuarów wody skrzydło północne (Aile du Nord). Rozrastający się pałac i rodzące się wokół niego miasto zajęło miejsce niegdysiejszego wiejskiego kościółka i sali do gry w jeu de paume Ludwika XIII.
W 1682 pałac wersalski stał się największym pałacem w Europie i oficjalną rezydencją Ludwika XIV i jego ministrów. Tym samym Wersal przejął od Paryża rolę stolicy Francji. Wraz z królem w Wersalu mieszkało kilkanaście tysięcy dworzan i służby.
Po 20 latach prac budowlanych Ludwik XIV uznał, iż cel został osiągnięty. Wersal stał się siedzibą godną największego monarchy Europy. Z tą chwilą król zdecydował o opuszczeniu oficjalnych apartamentów i zamieszkaniu w jego ulubionej części pałacu od strony dziedzińca, stanowiącej zachowaną część zameczku myśliwskiego Ludwika XIII, sąsiadująca z Galerią Zwierciadlaną. Zgodnie z jego gustem, który musiał ustąpić względom reprezentacyjnym w oficjalnych pokojach, w części prywatnej nie było marmurowych zdobień, rzeźb i dekorowanych plafonów, jedynie boazerie i malowane na biało sufity. Jedynym przejawem luksusu były obrazy starych mistrzów. Urządzono m.in. salę bilardową (Cabinet du Billard). W grę tę Ludwik XIV grał często w gronie rodziny, z synem, wnukami, bratem, bratankiem lub z rzadko zapraszanymi gośćmi.
Po ponad trzydziestu latach zamieszkiwania w pałacu wersalskim Ludwik XIV zmarł tamże 1 września 1715.
Park wersalski - zajmuje obszar o powierzchni 800 ha. Znajduje się w nim ogród zaprojektowany przez André Le Nôtre’a o powierzchni 250 akrów, który jest uważany za pierwowzór ogrodu w stylu francuskim, ze względu na swe eleganckie rozplanowanie i dekoracje. Został zaprojektowany jako dopełnienie pałacu. W północnej części parku znajdują się pałacyki Grand Trianon, Petit Trianon, kolejne ogrody oraz Hameau de la Reine, czyli mała ferma wybudowana dla królowej Marii Antoniny. W południowej części parku położona jest domena La Lanterne, użytkowana w piątej republice przez francuskich premierów, od 2007 pełniąca funkcję rezydencji pomocniczej prezydentów Francji.
Ogród powstał na planie geometrycznym, jednak nie można mówić o jego monotonii. U stóp centralnego tarasu w basenie Latony znajduje się arcydzieło Mary’ego ukazujące boginię z synem i córką, Apollonem i Dianą. Rzeźba góruje nad koncentrycznymi basenami w kształcie piramidy. Za basenem Latony rozciąga się długa aleja Tapis-Vert (zielonych dywanów), która prowadzi do basenu solarnego bóstwa – Apollina. Rydwan ciągnięty przez cztery konie wynurza się władczo z wody, zaś trytony dmuchają w muszle oznajmiając nadejście boga. Ta dynamiczna i równocześnie majestatyczna grupa dłuta Jean-Baptiste Tuby’ego stanowi niejako symbol okresu największej świetności Wersalu. Za basenem Apollina rozciąga się obszar zieleni z wielkim kanałem, który w połowie przecina mały kanał.
W 1672 r. w parku funkcjonowało około 1000 efektów wodnych. Natomiast po roku 1682, kiedy rozpoczęła pracę stacja pomp, zasilająca ogrody wodą z Sekwany[8] - ponad 2400 efektów (do dziś przetrwało około 600). W okresie świetności, w czasie trzygodzinnego pokazu, zużycie wody zasilającej fontanny w parku sięgało 6300 m³ na godzinę. W okresie „zwykłego funkcjonowania” zużycie spadało do 1100 m³ (tylko dla fontann widocznych z okien pałacu od 8 rano do 8 wieczór).
W dniu 26 grudnia 1999 r. gwałtowna burza powaliła 18 500 drzew w parku wersalskim. W celu odtworzenia stanu poprzedniego zorganizowano finansowaną częściowo przez osoby prywatne akcję „10 000 drzew dla Wersalu”, w ramach której na nowo zostanie obsadzana lipami między innymi „gwiazda królewska” na końcu Wielkiego Kanału.
Królewski ogród warzywny -
W 1678, na zamówienie Ludwika XIV, Jean-Baptiste de La Quintinie założył ogród warzywny. Wybrane miejsce nie dysponowało glebą wysokiej jakości, dlatego przywieziono żyzną ziemię z pobliskich wzgórz Satory. Ogród warzywny dostarczał świeże owoce i warzywa na stół królewski, nawet poza sezonem np. truskawki w marcu czy sałatę w grudniu. Ludwik XIV był tak z niego dumny, że demonstrował to miejsce m.in. ambasadorowi Syjamu i doży weneckiemu. W 1873 odpowiedzialność za ogród warzywny przejęła francuska Narodowa Szkoła Ogrodnictwa.
……………………
Kubus jako blondynek byl atrakcja turystyczna dla japonskich turystow.Japonczycy robili sobie z nami zdjecia .Po raz pierwszy widzieli malego chlopca o blond wlosach :)))
Po zwiedzeniu Wersalu pojechalismy jeszcze raz do Paryza.Tym razem chcemy zobaczyc Paryz od strony wody.Wykupilismy rejs statkiem po Sekwanie.
Wersal - miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Yvelines.
Budowę Wersalu rozpoczęto w roku 1668. Znajduje się pod Paryżem i słynie z zespołu pałacowego, miejsca rezydencji królów francuskich od 1682 roku. Pałac wersalski, rozbudowany z rozmachem za Ludwika XIV, wraz z kompleksem ogrodowo-parkowym jest najwspanialszym dziełem francuskiego baroku[potrzebny przypis]. Twórcą założenia ogrodowo-parkowego był André Le Nôtre. W Wersalu w 1789 r. zwołane zostały Stany Generalne, w 1871 pałac był siedzibą rządu (wersalczycy), który stłumił Komunę Paryską. Miejsce wielu konferencji międzynarodowych, między innymi został tu podpisany Traktat wersalski 28 czerwca 1919.
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 87 789 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 3353 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Versailles plasuje się na 6 miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 35).
……………………….
Pałac wersalski – pałac królewski w Wersalu, na przedmieściach Paryża, symbol francuskiej monarchii absolutnej tzw. ancien régime.
Pałac projektowali architekci królewscy Louis Le Vau i Jules Hardouin-Mansart. Wnętrza projektował Charles Le Brun, a André Le Nôtre zaprojektował ogrody. W 1682 pałac w Wersalu stał się oficjalną rezydencją króla Francji i Wersal przejął rolę faktycznej stolicy kraju[2]. W XVIII w. w parku wersalskim wzniesiono dwa mniejsze pałace Grand Trianon, Petit Trianon.
Obecnie pałac jest odwiedzany przez około 10 milionów zwiedzających rocznie i stanowi jedną z największych atrakcji turystycznych Francji. Znajduje się w nim 700 pomieszczeń, z których 120 udostępnia się publiczności.
Zamek myśliwski Ludwika XIII -
W obfitującym w zwierzynę lesie wersalskim w lipcu 1589 polował Henryk IV, który zbliżał się wtedy do zbuntowanego Paryża wraz ze swym kuzynem Henrykiem III. Powrócił tam jako król ze swym sześcioletnim synem.
Początki pałacu wiążą się z pasją myśliwską Ludwika XIII, który wielokrotnie polował w lasach między zamkiem w Saint-Germain a Meudon (las Val de Gallie). Jego długie polowania kończyły się niejednokrotnie, wraz z zapadnięciem zmierzchu, noclegiem w jednej w gospód w Wersalu, wsi położonej na szlaku handlarzy bydłem z Normandii do Paryża. Otoczenie królewskie, oburzone na niegodne króla warunki noclegu, skłoniło go do zakupu terenów od arcybiskupa Paryża i wybudowania niewielkiego zameczku myśliwskiego w połowie drogi między Saint-Germain i Meudon.
W wyniku swego rodzaju przetargu (adjudication à la chandelle) nadintendent budowli królewskich, Jehan de Fourcy, wybrał 10 września 1623 wykonawcę zamówienia – Nicolasa Huau. Prace postępowały na tyle szybko, że zamek był gotowy do końca zimy, a król po raz pierwszy spędził w nim noc 9 marca 1624. Była to budowla skromna, wzniesiona przy wykorzystaniu niewielkich środków, ściany zdobiły dekoracje gipsowe, a dach pokryty został łupkiem. Król był dość częstym gościem w Wersalu, nawet wtedy gdy nie polował. W końcu 1629 urządzono salę do gry w jeu de paume (rodzaj ówczesnego tenisa).
Królowi tak bardzo spodobały się okolice Wersalu, iż postanowił powiększyć i upiększyć swoją siedzibę. Prace rozpoczęto w 1631, a zakończono w 1634 pod kierownictwem architekta Philiberta le Roy. Pałac został stopniowo, tak by można było z niego cały czas korzystać, rozebrany i zbudowany na nowo. Pomimo iż w zasadzie wciąż oparty był na tym samym planie, to jednak wyraźnie się powiększył. Dodano m.in. sześć wież prostokątnych. Fasada uzyskała styl typowy dla okresu panowania Ludwika XIII, tzn. zastosowano jasny kamień i cegłę. Ponadto na 70 hektarach przylegających gruntów urządzono park.
„Pałac Krola - Słońce -
Ludwik XIV postanowił zatem o bardziej gruntownej przebudowie pałacu. Zgodnie z radą doradców miał to być teraz wyjęty jakby z baśni „Pałac Słońca” , Ludwik XIV królujący zaś w Wersalu byłby Królem-Słońce .
Zgodnie z tym założeniem w ogrodzie zainstalowano liczne fontanny i rzeźby przedstawiające historię Apollina, antycznego bóstwa solarnego. Charles Perrault, słynny autor bajek, zaproponował budowę Groty (la Grotte), która przywoływałaby na myśl mityczną morską grotę słońca, gdzie słońce miało wypoczywać po zmierzchu. Pawilon Groty powstał na północ od pałacu, bajecznie wykończony wewnątrz różnokolorowymi muszlami, koralami, kamieniami morskimi i lustrami. Bajkowości dodawały mu liczne fontanny i organy. Park został przekształcony w swego rodzaju park rozrywki z kolejką górską , labiryntem, huśtawkami, 39 fontannami dekorowanymi rzeźbami słynnych postaci z bajek.
Latem 1668 król zaakceptował projekt rozbudowy pałacu autorstwa Louisa Le Vau. Król zdecydował, wbrew opinii Le Vau i Colberta, o zachowaniu oryginalnego zameczku myśliwskiego Ludwika XIII, który został otoczony nowymi budynkami. Do budowy pałacu użyto kamienia Saint-Leu (wydobywanego w okolicach Saint Maximin w departamencie Oise). Rozbudowa pozbawiała jednak pałac drogiej Ludwikowi XIV intymności, stąd w zaledwie w trzy miesiące zbudowano w odległości półtora kilometra kolejny pałac na miejscu wioski Trianon nazwany Trianon de Porcelaine.
Prace nad głównym pałacem zakończono latem 1670. Pałac wersalski od strony ogrodów zyskał zupełnie nową fasadę, z ogromnym marmurowym tarasem między dwoma skrzydłami na miejscu dawnej fosy. Jedno z nowo wybudowanych skrzydeł zajmowały oficjalne apartamenty króla (Appartement des Bains, Grand Appartement, Appartement Privé), drugie skrzydło należało do królowej i pozostałych członków rodziny królewskiej. Od strony dziedzińca przedłużono pałac w kierunku kuchni i stajen, które ok. 1670 zdecydowano też powiększyć. Jednocześnie rozpoczęto budowę pawilonów dla ministrów.
Około 1674 pałac wersalski był już znany w całej Francji i Europie. Ciekawi splendoru pałacu mogli go zwiedzać korzystając z przewodników, np. z wydanej w 1674 książeczki autorstwa André Félibiena. Król pozwalał na wizytę praktycznie każdemu, jedynym warunkiem było przyzwoite odzienie.
W 1678 zlikwidowano taras od strony ogrodów, gdyż okazało się, że przeciekająca przez niego woda zagrażała parterowi pałacu. Na miejscu tarasu w 1684 zbudowano słynną Wielką Galerię, często nazywaną Galerią Zwierciadlaną (Galerie des Glaces), gdzie 17 luster umieszczonych na ścianie odpowiada 17 oknom wychodzącym na ogród.
Około 1680 pałac znów znacznie powiększono. Wyznaczono dodatkowy dziedziniec, przy którym zbudowano skrzydła ministrów (Ailes des Ministres). W kierunku Oranżerii zbudowano skrzydło południowe, budynek o długości 500 m , na miejscu zaś rezerwuarów wody skrzydło północne (Aile du Nord). Rozrastający się pałac i rodzące się wokół niego miasto zajęło miejsce niegdysiejszego wiejskiego kościółka i sali do gry w jeu de paume Ludwika XIII.
W 1682 pałac wersalski stał się największym pałacem w Europie i oficjalną rezydencją Ludwika XIV i jego ministrów. Tym samym Wersal przejął od Paryża rolę stolicy Francji. Wraz z królem w Wersalu mieszkało kilkanaście tysięcy dworzan i służby.
Po 20 latach prac budowlanych Ludwik XIV uznał, iż cel został osiągnięty. Wersal stał się siedzibą godną największego monarchy Europy. Z tą chwilą król zdecydował o opuszczeniu oficjalnych apartamentów i zamieszkaniu w jego ulubionej części pałacu od strony dziedzińca, stanowiącej zachowaną część zameczku myśliwskiego Ludwika XIII, sąsiadująca z Galerią Zwierciadlaną. Zgodnie z jego gustem, który musiał ustąpić względom reprezentacyjnym w oficjalnych pokojach, w części prywatnej nie było marmurowych zdobień, rzeźb i dekorowanych plafonów, jedynie boazerie i malowane na biało sufity. Jedynym przejawem luksusu były obrazy starych mistrzów. Urządzono m.in. salę bilardową (Cabinet du Billard). W grę tę Ludwik XIV grał często w gronie rodziny, z synem, wnukami, bratem, bratankiem lub z rzadko zapraszanymi gośćmi.
Po ponad trzydziestu latach zamieszkiwania w pałacu wersalskim Ludwik XIV zmarł tamże 1 września 1715.
Park wersalski - zajmuje obszar o powierzchni 800 ha. Znajduje się w nim ogród zaprojektowany przez André Le Nôtre’a o powierzchni 250 akrów, który jest uważany za pierwowzór ogrodu w stylu francuskim, ze względu na swe eleganckie rozplanowanie i dekoracje. Został zaprojektowany jako dopełnienie pałacu. W północnej części parku znajdują się pałacyki Grand Trianon, Petit Trianon, kolejne ogrody oraz Hameau de la Reine, czyli mała ferma wybudowana dla królowej Marii Antoniny. W południowej części parku położona jest domena La Lanterne, użytkowana w piątej republice przez francuskich premierów, od 2007 pełniąca funkcję rezydencji pomocniczej prezydentów Francji.
Ogród powstał na planie geometrycznym, jednak nie można mówić o jego monotonii. U stóp centralnego tarasu w basenie Latony znajduje się arcydzieło Mary’ego ukazujące boginię z synem i córką, Apollonem i Dianą. Rzeźba góruje nad koncentrycznymi basenami w kształcie piramidy. Za basenem Latony rozciąga się długa aleja Tapis-Vert (zielonych dywanów), która prowadzi do basenu solarnego bóstwa – Apollina. Rydwan ciągnięty przez cztery konie wynurza się władczo z wody, zaś trytony dmuchają w muszle oznajmiając nadejście boga. Ta dynamiczna i równocześnie majestatyczna grupa dłuta Jean-Baptiste Tuby’ego stanowi niejako symbol okresu największej świetności Wersalu. Za basenem Apollina rozciąga się obszar zieleni z wielkim kanałem, który w połowie przecina mały kanał.
W 1672 r. w parku funkcjonowało około 1000 efektów wodnych. Natomiast po roku 1682, kiedy rozpoczęła pracę stacja pomp, zasilająca ogrody wodą z Sekwany[8] - ponad 2400 efektów (do dziś przetrwało około 600). W okresie świetności, w czasie trzygodzinnego pokazu, zużycie wody zasilającej fontanny w parku sięgało 6300 m³ na godzinę. W okresie „zwykłego funkcjonowania” zużycie spadało do 1100 m³ (tylko dla fontann widocznych z okien pałacu od 8 rano do 8 wieczór).
W dniu 26 grudnia 1999 r. gwałtowna burza powaliła 18 500 drzew w parku wersalskim. W celu odtworzenia stanu poprzedniego zorganizowano finansowaną częściowo przez osoby prywatne akcję „10 000 drzew dla Wersalu”, w ramach której na nowo zostanie obsadzana lipami między innymi „gwiazda królewska” na końcu Wielkiego Kanału.
Królewski ogród warzywny -
W 1678, na zamówienie Ludwika XIV, Jean-Baptiste de La Quintinie założył ogród warzywny. Wybrane miejsce nie dysponowało glebą wysokiej jakości, dlatego przywieziono żyzną ziemię z pobliskich wzgórz Satory. Ogród warzywny dostarczał świeże owoce i warzywa na stół królewski, nawet poza sezonem np. truskawki w marcu czy sałatę w grudniu. Ludwik XIV był tak z niego dumny, że demonstrował to miejsce m.in. ambasadorowi Syjamu i doży weneckiemu. W 1873 odpowiedzialność za ogród warzywny przejęła francuska Narodowa Szkoła Ogrodnictwa.
……………………
Kubus jako blondynek byl atrakcja turystyczna dla japonskich turystow.Japonczycy robili sobie z nami zdjecia .Po raz pierwszy widzieli malego chlopca o blond wlosach :)))
Po zwiedzeniu Wersalu pojechalismy jeszcze raz do Paryza.Tym razem chcemy zobaczyc Paryz od strony wody.Wykupilismy rejs statkiem po Sekwanie.
Zdjęcia (33)
Komentarze (0)
Zasoby: 
21.018 
21.735 
1.082.180 
3.423 
