Jeśli myśl ci przyjdzie mylna zwątpić w przyszłość i w swobodę, wówczas, bracie, jedź do Wilna poznać z hartem dusze młode. (Wincenty Pol, „Pieśń o ziemi naszej”)

Wstajemy o godz.08:00.Jemy obfite sniadanie i jedziemy do Wilna.Na parkingu przy Ostrej Bramie parkujemy autko i ruszamy na Wilno.Mamy szczescie i uczestniczymy we mszy dla pielgrzymow w kaplicy ostrobramskiej.Podniosla atmosfera tego miejsca powoduje ,ze panuje tu przerazliwa cisza.Ludzie modla sie zarliwie , roniac przy tym lzy.Po mszy ruszamy na Starowke .W jednej z kawiarenek ( francuskiej ) pijemy kawe i goraca czekolade,jemy drugie sniadanie ( za 23 € ), obserwujac jak przez miasto przelewa sie tlum turystow z calego swiata.Spacerujemy waskimi uliczkami Wilna aby zajrzec do Ogrodu Bernardynskiego i zjesc tutaj lody dla ochlody.Mijamy piekny uniwersytet .Na jednej z pobliskich uliczek jemy typowy litewski obiad ( za 33 € ) patrzac na majaczaca w oddali Wieze Giedymina.Potem spacer do katedry , a na koniec ruszamy na cmentarz na Rossie, aby poklonic sie marszalkowi Pilsudzkiemu.Wieczorem pelni zadumy, przypominajac sobie slowa wiersza :


„(…)Po twych ulicach błądzę zadumany,
W starych zaułkach na kamieniach siadam,
Głosem znajomym mówią do mnie ściany
I z duszą murów o umarłych gadam.
Z oddali dzwonów pacierz gra wieczorny
Modlitwą żalu stęsknioną i pilną,-
I sercu gościa czci pełnemu kornej,
Ze wspomnień swoich zwierzasz się, o Wilno!”.
(fragment wiersza A. Oppmana „Wilno”)
***

.....wracamy na cemping.Jestesmy zmeczeni ale bardzo zadowoleni.Wilno to cudowne miasto.




Wilno jest stolicą Litwy i jej największym miastem, z populacją 574 221 mieszkańców w 2017 r. Leży w południowo-wschodniej części Litwy i jest drugim co do wielkości miastem w krajach bałtyckich . Jest ono siedzibą głównych instytucji rządowych Litwy i Gminy Wileńskiej . Wilno jest klasyfikowane jako globalne miasto Gamma według badań GaWC i znane jest z architektury na Starym Mieście , wpisanej na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1994 roku. Przed II Wojną Światową Wilno było jednym z największych ośrodków żydowskich w Europie. Jego wpływy żydowskie doprowadziły do ​​uznania go za "Jerozolimę na Litwie", a Napoleon nazwał je "Jerozolimą Północy" , kiedy przechodził w 1812 r. W 2009 r. Wilno było Europejską Stolicą Kultury , razem z austriackim miastem Linz.Nazwa miasta pochodzi od rzeki Vilnia .

………………………….

Miasto znane jest także w wielu wersjach językowych w różnych językach: wileński był powszechny w języku angielskim. Do najbardziej znanych nielitewskich nazw miasta należą: polski : Wilno , białoruski : Вiльня , niemiecki : Wilna , łotewski : Viļņa , rosyjski: Вильнюс , jidysz : Vilne . Rosyjska nazwa z czasów imperium rosyjskiego brzmi: Vilna / Vilno, chociaż Wilno jest teraz używany. Nazwy Wilno , Wilna i Wilno były również używane w starszych angielskich, niemieckich, francuskich i włoskich wydawnictwach językowych, gdy miasto było jedną ze stolic Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a później ważnym miastem II Rzeczypospolitej . Nazwa Wilna jest nadal używana w języku fińskim, portugalskim, hiszpańskim i hebrajskim. Wilna nadal jest używana w języku niemieckim, podobnie jak Wilno .

…………………………………..

Dzielnice Wilna mają również nazwy w innych językach , które reprezentują języki używane przez różne grupy etniczne w okolicy.
Według legendy wielki książę Giedymina (ok. 1275 - 1341) polował w świętym lesie w pobliżu Doliny Šventaragis , w pobliżu rzeki Vilnia wpływającej do Wilii . Zmęczony po udanym polowaniu na żubr Wielki Książę zasiadł na noc. Zasnął mocno i śnił o ogromnym Żelaznym Wilku stojącym na szczycie wzgórza i wyjącym równie silnym i głośnym jak setki wilków. Po przebudzeniu, książę poprosił krivis ( kapłana pogańskiego ) Lizdeika o interpretację snu. A kapłan powiedział mu: "To, co jest przeznaczone dla władcy i państwa litewskiego, jest następujące: Żelazny Wilk reprezentuje zamek i miasto, które zostanie ustanowione przez ciebie na tej stronie. To miasto będzie stolicą Litwy. ziemie i siedziba ich władców, a chwała ich uczynków rozlegnie się echem po całym świecie. " Dlatego Gediminas, posłuszny woli bogów, zbudował miasto i nadał mu nazwę Wilno - ze strumienia Wilenki .

………………………….

Pierwsze wzmianki o mieście pochodzą ze źródeł pisanych w 1323 r. Jako Wilno ,kiedy Listy Wielkiego Księcia Giedymina zostały wysłane do niemieckich miast, zapraszając Niemców (w tym Żydów niemieckich) do osiedlenia się w stolicy, a także papieża Jana XXII . Listy te zawierają pierwsze jednoznaczne odniesienie do Wilna jako stolicy; Stary zamek w Trokach był wcześniejszą siedzibą dworu Wielkiego Księstwa Litewskiego .

…………………..

Wilno położone jest w południowo-wschodniej Litwie u zbiegu Wilii i Neris. Leżący blisko Wilna jest miejscem uznawanym za geograficzne centrum Europy .
Wilno leży 312 km (194 mil) od Morza Bałtyckiego i Kłajpedy , ( główny litewski port morski ) . Wilno jest połączone autostradami z innymi dużymi litewskimi miastami, takimi jak Kowno , Szawle i Poniewież .
Obecna powierzchnia Wilna wynosi 402 kilometrów kwadratowych . Budynki zajmują 29,1% powierzchni miasta; zielone przestrzenie zajmują 68,8%; a wody zajmują 2,1%.

…………………….



Co warto zobaczyc ? :

1) Kościół św. św. Piotra i Pawła - barokowy kościół położony na Antokolu, w dzisiejszej dzielnicy Wilna.
Pierwszy drewniany kościół zbudowano w miejscu obecnego za panowania Władysława Jagiełły, spłonął on jednak w 1594 roku. Został odbudowany w latach 1609-1616 i oddany pod opiekę sprowadzonym z Krakowa księżom-kanonikom laterańskim; ponownie zniszczony w 1655 roku podczas najazdu rosyjskiego.
Obecny kościół wraz z klasztorem kanoników regularnych laterańskich ufundował Michał Kazimierz Pac, hetman wielki litewski i najbardziej znaczący magnat litewski drugiej połowy XVII wieku. Jedna z hipotez ślubowania wzniesienia świątyni mówi, iż wybudowano ją jako wotum za pomyślne zakończenie wojny z Moskwą i oswobodzenie Wilna z rąk okupanta. Budowę rozpoczęto w 1668 roku, po poświęceniu kamienia węgielnego (przywiezionego z Krakowa) przez biskupa wileńskiego Aleksandra Kazimierza Sapiehę. Kościół został zbudowany według projektu krakowskiego architekta Jana Zaora, jednak kierował on pracami do roku 1672, kiedy zastąpił go najprawdopodobniej Giovanni Battista Frediani. Około 1675 zakończono budowę bryły kościoła, odprawiono w nim pierwsze nabożeństwo. Wówczas też rozpoczęły się prace dekoratorskie, których efektem były wyjątkowe sztukaterie autorstwa Pietro Perettiego oraz Giovanniego Gallego (ukończone ostatecznie w 1684), a także malowidła iluzjonistyczne Michelangelo Palloniego. W 1682 zmarł niedoczekawszy zakończenia prac Michał Kazimierz Pac, zgodnie z jego wolą został pochowany pod progiem, a na płycie nagrobnej wykuto napis "Hic iacet peccator" (Tu leży grzesznik). Pierwszy remont świątyni miał miejsce w latach 1801-1804 zgodnie z projektem pochodzących z Mediolanu Giovanniego Berettiego i Nicolae Pianiego, powstała wówczas rokokowa ambona. W dwudziestoleciu przed kościołem co roku w dniu 29 czerwca odbywał się jeden z największych wileńskich kiermaszy odpustowych. W latach 1953-1989 w miejscu ołtarza głównego stał sarkofag z relikwiami św. Kazimierza.

2) Wilno Stare Miasto - Starówka Wileńska jest wizytówką stolicy. Najstarsza część miasta na lewym brzegu Wilii jest żywą historią stolicy Litwy. Największa (360 ha, 1487 budynków, 70 ulic) i najpiękniejsza starówka w Europie Środkowo-Wschodniej ze względu na swą unikatową wartość kulturową dla ludzkości w 1994 roku została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO jako przykład kształtowania się miasta.
Historyczny obszar Starego Miasta zajmuje teren otoczony w średniowieczu murem obronnym. Jest to miejsce szczególne, prawdziwe serce i duma miasta Wilna, które w przeszłości było areną licznych wydarzeń historycznych. Stare Miasto powstało w miejscu osad bałtyckich z V-VI wieku. Pierwsza wzmianka o mieście w źródłach pisanych pochodzi z 1323 roku. W XIII-XVIII wieku Wilno było związane z wydarzeniami o ogromnej wadze historycznej. Było miastem handlu i szerokich kontaktów. Na Starówce zachowało się ponad 280 zabudowań gotyckich. Ta część miasta najbardziej ucierpiała w latach II wojny światowej, gdyż zniszczono 40% budynków.Centrum Starego Miasta stanowi Ratusz Wileński z ulicą Wielką. Ulica pełna uroku, tradycji i energii tętni życiem. Starówka, pełna wąskich i krętych uliczek, domów krytych czerwoną dachówką, dziedzińców, bezcennych kościołów, rezydencji magnackich i pamiątkowych budowli jest jednym z ulubionych miejsc wilnian i turystów. Każda z uliczek kryje w sobie jakąś niebywałą historię, czaruje niesamowitą atmosferą. Mimo wielu pożarów, dzielnica zachowała średniowieczny układ urbanistyczny. Stare Miasto – to Plac Katedralny i Katedra Wileńska, Pałac Prezydencki z siedzibą głowy państwa oraz znany na całym świecie Uniwersytet Wileński.Dzisiejsze Stare Miasto pozostaje kolebką wielu wydarzeń kulturalnych. Ono kocha artystów, malarzy i muzyków ulicznych, grających stare przeboje na akordeonie i popularne utwory na gitarze. Na starówce jest zawsze gwarno i tłoczno, liczne maleńkie kawiarenki i restauracje, przypominające ciepło domowej atmosfery, oferują dania kuchni litewskiej i światowej, a uroczy klimat i atmosfera wnętrz przyciągają tłumy turystów. Magia Starego Miasta sprawia, że jest to miejsce, do którego chce się wracać.

3) Adam Mickiewicz Museum - Placówka pełni rolę edukacyjną, propaguje i zachęca do myślenia o literaturze. W czterech salach mieszczą się trzy stałe ekspozycje:
– “Adam Mickiewicz i Litwa”
– “Filomaci i Adam Mickiewicz”
– “Kobiety w życiu Adama Mickiewicza”
W Sali Filomatów oraz w Gotyckiej Piwnicy Literackiej odbywają się spotkania poetyckie i spotkania z działaczami kultury. Miłośnicy słowa pisanego mogą obejrzeć około 200 eksponatów. Zgromadzono tu liczne przedmioty z czasów poety, między innymi meble z kowieńskiego i paryskiego mieszkań wieszcza, listy, dokumenty, pamiątki i rzeczy osobiste wieszcza.
Muzeum przechowuje pierwsze edycje utworów wielkiego romantyka, rzadkie książki (np., “Sonety”, Moskwa 1826 r., “Konrad Wallenrod”, Petersburg 1828 r.), pierwsze przekłady utworów na inne języki (wśród nich – pierwszy przekład poezji Mickiewicza na język litewski autorstwa Ludwika Jucewicziusa (lit. Liudvikas Jucevičius), Wilno 1837 r.).
Tu jest gromadzony i badany materiał związany z życiem i działalnością wieszcza:
– utwory, bibliografia, artykuły;
– portrety, zdjęcia, medale;
– fotoarchiwum imprez i gości.
Muzeum pełni rolę literackiego salonu Wilna promującego polską literaturę i kulturę. Tu działają: Klub Rozmów Związku Dziennikarzy oraz Klub Poetycki , który organizuje “Środy Literackie”, kontynuujące tradycję słynnych przedwojennych “Śród Literackich” w celi Konrada.W dziedzińcu muzealnym Instytut Polski na Litwie wraz z Mieszkaniem Muzeum Mickiewicza w Wilnie organizuje koncerty poświęcone osobom szczególnie ważnym dla literatury polskiej. Tu śpiewał jeden z miłośników wieszcza, mecenat muzeum tenor polski Wiesław Ochman. Wśród licznych gości był też Prezydent Polski Aleksander Kwaśniewski (1998 r.).

4) Uniwersytet Wilenski – państwowy uniwersytet w Wilnie, założony w 1579 przez króla Polski Stefana Batorego jako Akademia i Uniwersytet Wileński. W okresie II Rzeczypospolitej w latach 1919–1939 Uniwersytet Stefana Batorego, drugi najstarszy uniwersytet na ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów i jeden z najstarszych uniwersytetów w Europie Wschodniej i Północnej. Współcześnie nazwę tę nosi największy uniwersytet litewski.

5) Wieza Giedymina Baszta Giedymina – baszta zachodnia Zamku Górnego w Wilnie, który wzniesiono w stylu gotyckim na Górze Giedymina w 1409 za panowania księcia Witolda (dlatego wiązanie wieży z Giedyminem nie jest ścisłe). Murowany zamek z trzema basztami zastąpił drewnianą warownię, która istniała już w XIV wieku za panowania Giedymina. W roku 1419 zamek spłonął, lecz został odbudowany. Od czasów Aleksandra Jagiellończyka w Zamku Górnym mieściła się ludwisarnia, a w lochach więzienie. Zygmunt II August odnowił zamek, w którym umieścił swoją bibliotekę. W 1655 zamek zdobyli Rosjanie. Z biegiem czasu popadł w ruinę. Do naszych czasów zachowała się jedynie wieża, zwaną Basztą Giedymina. W 1830 na ocalałym zrębie baszty zbudowano drewnianą nadbudówkę na telegraf optyczny, którą usunięto około 1930 roku. W latach 1938-1939 polscy konserwatorzy zabezpieczyli wieżę w celu przeprowadzenia renowacji i odtworzyli trzecią murowaną kondygnację. W dniu 20 września 1939 roku Rosjanie zrzucili z wieży polską flagę i pozwolili 27 października wywiesić zamiast niej flagę litewską. Około godziny 11 w dniu 13 lipca 1944 roku po "Operacji Ostra Brama", w trakcie której wypędzono Niemców z Wilna, żołnierze AK pchor. Jerzy Jensz "Krepdeszyn" i kpr. Artur Rychter "Zan", zawiesili na wieży biało-czerwoną flagę, którą jednak szybko usunęli nowi okupanci wywieszając flagę czerwoną[2][3][4][5]. W trakcie działań wojennych częściowo zniszczona została najwyższa, trzecia, kondygnacja. W czasach Litewskiej SRR kolejny remont wieży przeprowadzono w latach 1948-1950. Od 1990 roku na szczycie wieży powiewa flaga Litwy.

6) Archikatedra - Bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Władysława w Wilnie – katolicka bazylika w Wilnie, katedra archidiecezji wileńskiej, miejsce pochówku wielkich książąt litewskich i królów Polski.W okresie przed chrystianizacją Litwy w miejscu katedry stała świątynia poświęcona Perkunowi. W podziemiach istnieją zachowane do dzisiaj pozostałości ołtarza ofiarnego z tego okresu, o dostęp do których zabiegają litewscy rodzimowiercy.

7) Ogrod Bernardynski - Został założony przez bernardynów w 1469 r., którzy mieli tu swój browar i wytwórnię miodów pitnych. Potem przekazali go miastu, znajduje się on nad Wilenką, w samym sercu Starego Miasta. Jest to ulubione miejsce spacerów wilnian od czasów najdawniejszych, w czasach sowieckich nazywany był Młodzieżowy, a ostatnio Serejkiski, po rekonstrukcji, która rozpoczęła się w 2010 r. przywrócono historyczną nazwę – Ogród Bernardyński.Ogród po odbudowie otworzył swe podwoje we wrześniu 2013 r., jest czynny od 7 rano do 22, w nocy jest zamykany i strzeżony.Pięknie tu jest. Na powierzchni 9 ha mamy ogród botaniczny, oranżerię, alpinarium. Mnóstwo drzew, krzewów egzotycznych, ale też i kasztany, jabłonie, śliwy.Nie zabrakło w ogrodzie sadzawek, fontann, placyków zabaw, ławeczek, na których można odpocząć, posiedzieć w cieniu drzew.


8) Ostra Brama – brama miejska na Starym Mieście w Wilnie, gotycka, wzniesiona w latach 1503–1514, wraz z przylegającym do niej fragmentem muru obronnego będąca jedyną pozostałością dawnych fortyfikacji miejskich.
Od strony wewnętrznej bramy znajduje się klasycystyczna, wzniesiona w 1829, kaplica Ostrobramska z obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej Królowej Korony Polskiej (Matki Boskiej Miłosierdzia). Stanowi ona zamknięcie ulicy Ostrobramskiej.W średniowieczu istniał zwyczaj, że we wnękach wież bramnych, nad bramą, umieszczano święte obrazy. Wilno pierwotnie miało pięć bram miejskich, w tym bramę Miednicką (od drogi prowadzącej do Miednik). Brama ta nazywała się też Ostrą, od części południowego przedmieścia o nazwie Ostry Koniec. Masywna, kwadratowa wieża bramna, wzniesiona wraz z obwodem murów obronnych na początku XVI wieku jest wymieniona w przywileju wydanym mieszczanom wileńskim przez króla Aleksandra Jagiellończyka 6 września 1503.
Ze wszystkich bram do naszych czasów pozostała tylko Ostra Brama, reszta została zniszczona w XIX wieku.Bramę zbudowano w stylu późnogotyckim między 1503 a 1514. Była to budowla wzniesiona na planie niemal kwadratu (11,2 × 10,8 m) o grubości murów dochodzącej do dwóch metrów. W przyziemiu umieszczono sklepiony krzyżowo przelot bramny otwarty na północ i południe otworami zamkniętymi łukiem odcinkowym. Wnęka w elewacji południowej jest wyższa i zawiera szczelinę służącą do opuszczania kraty zamykającej dodatkowo wejście. Wnętrze bramy jest podzielone stropem na dwie kondygnacje.Górną kondygnację bramy wieńczy wysoka, pełna attyka, dekorowana wykonanym w narzucie tynkowym reliefowym fryzem, budowanym z elementów niderlandzkiego ornamentu okuciowego. Kompozycja na ścianach północnej i południowej składa się z dwóch aedicul ujętych obeliskami i połączonych wolutami. Pomiędzy nimi umieszczono owalny medalion, podtrzymywany przez wpięte gryfy i wypełniony płaskorzeźbą jeźdźca Pogoni litewskiej.Na północnej elewacji Ostrej Bramy znajdowała się pierwotnie nisza. W 1671 lub 1672 staraniem o. Karola od Ducha Świętego dobudowano od strony północnej drewnianą kaplicę. Spłonęła ona w 1711, a już w roku następnym odbudowano ją jako murowaną. Nie wiadomo dokładnie, kiedy został umieszczony w niej cudowny wizerunek Matki Boskiej.W latach 1789–1793 naprzeciw kaplicy, na potrzeby modlących się, wybudowano klasycystyczną galerię.W latach 1829–1830 dokonano restauracji kaplicy. Kolejne restauracje miały miejsce w latach 1927–1932 oraz w 1993 przed wizytą Jana Pawła II.

9) Kosciol Sw.Anny - jest największym klejnotem wileńskiej starówki, cennym zabytkiem późnego gotyku, który wymagał od architektów nie tylko talentu, lecz również rozległej wiedzy o działaniu obciążeń i wytrzymałości materiałów. Nic dziwnego, że nawet sam Napoleon chciał go na swej dłoni przenieść aż do Paryża.Kościół, zwany też “Śpiewającym kamieniem” zbudowano z 33 gatunków cegieł, ma piękną oryginalną fasadę, trzy wieżyczki, zdobione pinaklami, w ścianach bocznych znajdują się podwójne gotyckie okna. Jest kościołem niedużym, jednonawowym, którego elementy ornamentyki przypominają płomienie. W ołtarzu głównym jest obraz św. Anny Samotrzeć. Warto też zwrócić uwagę na dwa osiemnastowieczne obrazy – Matkę Bożą z Dzieciątkiem i św. Jana Nepomucena.Jerzy Remer w książce ”Wilno” napisał o tym zabytku: ”Bujność pomysłowości w rysunku fasady graniczy z wybujałością, bogactwo z rozrzutnością, efekt z przepychem …”
Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z roku 1501. Początkowo przy klasztorze Bernardynów powstała kaplica. Fundatorem pierwszego kościoła w tym miejscu był król Aleksander Jagiellończyk. Nie wiadomo, kto był autorem świątyni: Benedykt Rejt czy Michał Enkingier.

10) Gora Trzech Krzyzy - wzniesienie na prawym brzegu Wilii w obrębie tzw. Parku Górnego, zwane też Górą Trzykrzyską. W XVII w. na pamiątkę umęczonych za czasów Olgierda franciszkanów postawiono tam 3 drewniane krzyże, w roku 1916 w czasie okupacji niemieckiej zostały zebrane datki na krzyże betonowe według projektu Antoniego Wiwulskiego.W roku 1950 krzyże zostały wysadzone w powietrze. Odbudowano je w roku 1989, według tego samego projektu (są jednak wyższe o 1,8 m) w ciągu 14 dni.

11) Cmentarz na Rossie – zabytkowy zespół cmentarny w Wilnie, na Rossie, o powierzchni 10,8 ha.
Cmentarz Na Rossie jest jedną z czterech polskich nekropolii narodowych. W skład zespołu cmentarnego wchodzi Stara Rossa (1769), Nowa Rossa (1847), Cmentarz Wojskowy (1920), mauzoleum Matka i Serce Syna (1936).Pierwsza wzmianka o pochówkach na tym terenie pochodzi z 1436, grzebano tu ofiary morowego powietrza. Pierwszy cmentarz zamiejski powstał z inicjatywy parafii św. Józefa i Nikodema za Ostrą Bramą w 1769, miał 3,5 ha i znajdował się pod opieką jezuitów z kościoła Wniebowstąpienia Pańskiego, pod koniec XVIII wieku wybudowano pierwsze katakumby. Jako nekropolia miejska został oficjalnie zalegalizowany przez magistrat wileński w 1801, w 1814 miało miejsce pierwsze powiększenie obszaru o tereny nazywane obecnie Wzgórzem (Górką) Literatów. W 1820 teren cmentarza otoczono murem, a w 1840 ks. Józef Bogdanowicz zainicjował wybudowanie w pobliżu katakumb neogotyckiej kaplicy pogrzebowej. Od tego czasu cmentarz uznawano za elitarny, chowano osoby zasłużone lub stojące wyżej w hierarchii społecznej. W 1847 w związku z wyczerpaniem się możliwości grzebalnych powstała nowa nekropolia po drugiej stronie ulicy Listopadowej tzw. Nowa Rossa. Po 1945 i opuszczeniu Wilna przez polskich mieszkańców rozpoczęła się celowa dewastacja nekropolii, nagrobki były niszczone przez wandali, teren cmentarza stał się miejscem spotkań półświatka, który rozbijał nagrobki, niszczył epitafia, a wszystko przy biernej postawie nowych władz. W wielu grobowcach urządzono składy materiałów budowlanych oraz warsztaty, a z części zdemontowano epitafia. Tragicznym był dla Starej Rossy rok 1952, kiedy doprowadzono do zniszczenia monumentalnych katakumb. Cmentarz został zamknięty dla nowych pochówków w 1967 a dwa lata później, w 1969 wpisany do rejestru zabytków.
Wiele z zachowanych na cmentarzu obiektów zabytkowych znajduje się w złym stanie technicznym. Od 1990 konserwacją zabytkowych nagrobków zajmuje się miejscowy Społeczny Komitet Opieki nad Starą Rossą[5]. Cmentarz zajmuje strome wzgórze morenowe o różnicy poziomów ok. 30 metrów, na wyniosłości tej znajdują się cztery wzniesienia tj. Górka Literacka, Górka Anielska, Wzgórze Pomocne i Wzgórze Południowe.


………………………

Adam Mickiewicz w Wilnie

Adam Mickiewicz do Wilna z Nowogródka przyjechał bryczką 24 września 1815 roku, by pobjąć studia humanistyczne na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim. Była to czołowa uczelnia na której wykłady prowadzili znani w całej Europie profesorzy. A. Mickiewicz jeszcze w czasie studiów wraz z Tomaszem Zanem i grupą przyjaciół założył Towarzystwo Filomatyczne, które z czasem przekształciło się w spiskową organizację narodowo-patriotyczną. Towarzystwo Filomatyczne założone w 1822 roku służyło organicznej pracy edukacyjno-patriotycznej polskiej młodzieży wileńskiej tamtego okresu. Organizacja liczyła ponad 200 członków.
W 1819 roku poeta rozpoczął pracę jako nauczyciel w Kownie. Podczas pobytu w Kownie napisał rozprawę za którą otrzymał tytuł magistra filozofii. Wówczas też został zainicjowany w stopniu czeladnika do masonerii. W 1823 roku został aresztowany i uwięziony w klasztorze bazylianów w Wilnie (więzienie opuścił za poręczeniem profesora Joachima Lelewela, potem jednego z przywódców Powstania Listopadowego). Następnie skazany za udział w tajnych młodzieżowych organizacjach na zesłanie w głąb Rosji na posadę nauczyciela z prawem wyboru miejsca pobytu.
5 listopada 1824 roku, po wyroku w sprawie filomatów i filaretów, w rosyjskiej kibitce Mickiewicz opuścił Wilno na zawsze. Na Litwie spędził tylko dziewięć lat, ale właśnie to miejsce stało się jego ojczyzną.
Mickiewicz nie był zamożny i nie przywiązywał wagi do pieniądza. Nie miał swego mieszkania. Mieszkał kątem to u przyjaciół, to u profesorów uniwersytetu. Zmieniał adresy często. Tułał się po Wilnie. Zachowało się 7 domów, w których Adam Mickiewicz mieszkał. Na terenie Uniwersytetu Wileńskiego znajdziemy także dziedziniec im. Adama Mickiewicza, w kościele akademickim świętych Janów jest popiersie poety (w tym miejscu prawdopodobnie Mickiewicz się modlił). W dawnym klasztorze bazylianów znajduje się tzw. Cela Konrada, w której był więziony poeta i gdzie toczy się akcja trzeciej części „Dziadów”, jest muzeum Mickiewicza i jego pomnik. W Wilnie mamy ulicę Adama Mickiewicza, gimnazjum Adama Mickiewicza z polskim językiem nauczania, restaurację „Pan Tadeusz“, która znajduje się w Domu Kultury Polskiej. W Kownie nie można ominąć domu przy rynku, w ktorym mieszkał pracując tam jako nauczyciel.

Zdjęcia (68)

Komentarze (2)